Profesor na etacie
Praktyczna grafika projektowa jako kierunek studiów w WSNHiD
Przed polskim szkolnictwem wyższym regularnie stawiane są nowe cele. Jednym z nich są próby dążenia do tego, by kadra pedagogiczna stanowiła stałe zaplecze naukowe uczelni. To znaczy, by uczelnie kształciły własnych pracowników i nie korzystały z zewnętrznych. Taka sytuacja sprzyjałaby nie tylko prywatnym szkołom wyższym, ale również państwowym uniwersytetom. Aktualnie praktycznie każdy pracownik uniwersytetu może znaleźć dodatkowe zatrudnienie w innej placówce lub firmie nie związanej z rynkiem usług edukacyjnych. Nie jest to światowa norma, ale element charakterystyczny dla polskiego szkolnictwa wyższego.
Warto dodać, że działający na minus. Kiedy doktor lub profesor staje się pracownikiem dydaktycznym prywatnej uczelni lub pracownikiem nieedukacyjnego przedsiębiorstwa, wynagrodzenie trafia wprost do kieszeni zatrudnionego. Jednocześnie zwykle nic nie stoi na przeszkodzie, by pracownik naukowy posługiwał się logo i prestiżem uczelni, która go zatrudnia. W ten sposób prywatni przedsiębiorcy zyskują, a traci uczelnia – prywatne firmy nie mają motywacji, by inwestować w rozwój instytucji naukowych czy edukacyjnych, skoro podobne korzyści mogą uzyskać płacąc mniej samemu pracownikowi naukowemu. Co za tym idzie, uniwersytety pozbawione dodatkowych przychodów nie mogą inwestować dużych środków w prace naukowe, bo pieniądze z budżetu państwa nie wystarczają na pokrycie kosztów związanych z ambitnymi projektami. W konsekwencji spada prestiż instytucji i pozycja w światowych rankingach.